Soms, of misschien juist vaak, wordt je leven overhoop gehaald en doe je dat naar de buitenwereld vaak af met: “Er is niets” of zien de mensen die dichtbij je staan dat je “niet lekker in je vel” zit.

Maar steeds vaker, of juist meestal, knalt de harde harde realiteit in je gezicht als een baksteen, en voelt het of alle pijlers die je zo belangrijk vind en jou overeind houden onder je vandaan getrapt worden. Afgelopen weekend was het dus weer even zo, en is het leven gewoon weer kut, maar…. zoals een wijze man ooit zei: “Het kan altijd kutter!”

Mammografie, echografie, MRI-scan, of een biopsie zijn termen die je liever niet van dichtbij wilt horen. Het zou mooi zijn als het voor altijd een “ver van mijn bed show” zou blijven, maar helaas is dat niet het geval en kwam het de afgelopen jaren te vaak in mijn leven doordat bij naaste familie, vrienden en bekenden bleek dat “het niet goed was”
Maar nogmaals “het kan altijd kutter” en denk ik even niet aan mijn eigen shit, en hoop ik stiekem dat ze weet dat ik van haar hou en onvoorwaardelijk voor haar klaar zal staan.

Ik sluit m’n ogen en denk aan die sterke vrouwen die in mijn leven voorbij kwamen en vochten tegen baarmoederhalskanker, darmkanker en borstkanker en de strijd wonnen, en weet diep, heel diep van binnen dat zij ook de kracht heeft om dit monster (mocht het nodig zijn) met alles wat ze in zich heeft te bevechten.

Ik sluit m’n ogen en hoor keihard Melissa Etheridge met “I run for life”