She’s got a smile that it seems to me
Reminds me of childhood memories
Where everything was as fresh as the bright blue sky
Now and then when I see her face
She takes me away to that special place
And if I stare too long, I’d probably break down and cry…

Zo maar een gevoel.

Het begin van Sweet Child o’ Mine van de band Guns N’ Roses, het geeft het gevoel weer (wat ik vaak heb) als ik denk aan de mensen waar ik geen contact meer mee heb.
Het contact wat verbroken wordt nadat je bepaalde keuzes hebt gemaakt in het leven. Soms zijn het vrienden, soms is het familie. De ene keer veraf, de andere heel dichtbij.
Zijn je keuzes dan verkeerd geweest? of is het juist een terechte scheiding van mensen die wel begrijpen waarom je bepaalde keuzes maakt? Ik weet het niet.
Ik vind het wel moeilijk te begrijpen waarom mensen die ver van je afstaan vaak wel begrijpen waarom je bepaalde keuzes maakt, en je wel de mogelijkheid geven om uit te leggen waarom je iets doet zoals jij het doet, maar mensen die dichtbij staan of stonden dit juist niet kunnen of willen doen. Die laatsten doen natuurlijk het meeste pijn, waardoor ik het steeds moeilijker vind om te geloven dat ’tijd alle wonden heelt’

Een wijze man zei ooit: “Het gaat niet om wat je bereikt hebt in het leven, het gaat om de lidtekens die je achterlaat….”